کاهش تحرک و فعالیت فیزیکی سالمندان باعث انزوا و کاهش کیفیت زندگی ایشان میشود. حمایتهای اجتماعی برای رفع انزوای سالمندان، به دلیل مسائل و محدودیت های ناشی از شیوع ویروس کرونا ضروری است. هدف از این پژوهش مطالعه و شناسایی عوامل موثر بر تحرک و فعالیت فیزیکی سالمندان در قبل و پس از شیوع کرونا، در نتیجه ارائه راهکارهایی برای رفع محدودیت های به وجود آمده است تا این قشر آسیب پذیر جامعه بتوانند میزان فعالیت فیزیکی سابق خود را بدست آورند. منظور از تحرک، توانایی جابجا شدن بین دو نقطه بصورت مستقل و آزاد است و همچنین فعالیت فیزیکی با مدت زمان پیاده روی و دوچرخه سواری در هفته سنجیده میشود.

در این پژوهش با مصاحبه با سالمندان در مناطق 15 گانه شهر اصفهان، تغییرات رفتار سفر و میزان فعالیت فیزیکی آنها در ایام شیوع کرونا نسبت به قبل از ایام کرونا مورد پرسش قرار گرفته است. نتایج اولیه این مصاحبه استخراج شده و حاکی از کاهش مجموع پیاده روی هفتگی سالمندان نسبت به قبل از کرونا و افزایش مجموع دوچرخه سواری است. در مراحل بعدی پژوهش، عوامل موثر بر تحرک و فعالیت فیزیکی با کمک نقشه های تسهیلات پیاده روی و دوچرخه سواری در مناطق مختلف شهر،  بررسی می شود.